Over
“Waarom zijn veel van je nummers zo lang?”, vroeg een geïnteresseerde journalist eens aan Bob Dylan. Dylan nam een trekje van zijn 60ste sigaret op die dag en antwoordde lachend: “Je moet het zo zien: ik word per woord betaald!” Als ik per woord betaald werd zou ik nu net als Dylan miljonair zijn. Op een of andere manier kan ik me – net als mijn muziekheld - niet goed aanpassen aan onze snelle en vluchtige maatschappij. Veel van mijn verhalen worden gewoonweg longreads. Bekijk het zo: mijn stukken bieden dat kleine rustmoment in de drukke 24-uurs samenleving. En ik zie dat mijn website er automatisch het aantal leesminuten bij zet. Hoe handig is dat?! Kun je het lezen inplannen tussen de soep en de aardappelen.
Filosofisch poetsen
Mijn schrijversmotto komt ook van Bob Dylan: ‘I’ll know my song well before I start singing’. Dit is enerzijds ironisch bedoeld omdat ik in de mondelinge communicatie de grootste flapuit ben die ik ken. Anderzijds bedoel ik het letterlijk, want ik dacht vroeger eerst uren na voordat ik mijn eerste letter op papier zette. Nou ja, de schrijver Flaubert kon een dag nadenken over een zin. Het is allemaal relatief. Ik vertelde op de homepagina al over het filosofisch poetsen. Dat heb ik geleerd toen ik op het tankstation werkte. Zodra ik een poetslap in handen krijg, wil mijn geest onmiddellijk zo ver mogelijk vluchten uit de werkelijkheid en verzin ik hele nieuwe werelden. Ik heb namelijk zo’n verschrikkelijke hekel aan poetsen. Na mijn studie Cultuurwetenschap werkte ik een aantal jaren op het tankstation, terwijl ik daarnaast freelance schreef voor diverse media. Op het tankstation moet je al die diensten maar zien te vullen met gedachten, een hele uitdaging, maar ik had er geen moeite mee.
Filosofie
Ik had bij De Haan, Total en BP alle tijd om essays, artikelen, interviews, recensies, columns , brieven en verhalen te verzinnen waar geen eind aan kwam. En tussen de bedrijven door had ik ook nog tijd om de klanten te helpen! Ik bleef maar doordenken en mijn verhalen werden langer en langer. Ik wilde in die tijd echt het blog ‘Ik poets, dus ik ben’ beginnen. Maar ik was bang dat ik dan alleen maar de nationale bond van huisvrouwen e.d. als volgers kreeg. ‘Ik poets (Ik denk), dus ik ben’ is eigenlijk ook een referentie naar de opleiding die ik altijd wilde volgen, maar nooit gevolgd heb. Ik heb altijd nog filosofie willen studeren. Het beroep van wijsgeer leek me het meest begerenswaardige op aarde. Lekker de hele dag op een rots zitten en nadenken. Dat deed ik eigenlijk ook de hele dag op het tankstation en in de tussentijd verdiende ik mijn geld. Inmiddels verdien ik echt m’n geld met schrijven als communicatiemedewerker en beleidsmedewerker cultuur bij de gemeente. Dat bevalt me nog veel beter!
Op mijn website kun je ook een paar artikelen en columns uit de oude doos lezen. Er zijn columns en interviews uit 2013-2014 uit de tijd dat ik schreef voor de nieuwswebsite MLA. Er zijn essays bij die ik eens voor mijn psycholoog schreef. Altijd al zielenknijper willen worden? Je krijgt in deze stukken een ongecensureerd inkijkje in mijn dwangstoornis (De stukken hierover heten ‘Filosofeerstoel’ en ‘Over draaikonterij’).
Heel dierbaar zijn me de twee stukken die ik schreef over de bekende psychiater Detlef Petry en zijn ‘geestig’ zieke patiënten (Ze heten ‘Absurdisme in het geestige ziekenhuis’ en ‘Freeticket naar Australië’, waarin ik de wereld van de patiënten binnenstap). Dit zijn echt de langste longreads die ik je kan bieden. En ik ben er nog steeds trots op. Lekker leesvoer voor op een lazy sunday afternoon. 17 leesminuten staat er bij het tweede stuk! Op basis van deze verhalen werd ik in 2009 gevraagd een boek te schrijven. Het werd het boek dat ik nooit geschreven heb. Die kan de geschiedenis in samen met de opleiding filosofie die ik nooit volgde. Ach, ik zat toen in een moeilijke periode. Maar wie weet waartoe deze nieuwe website vol verhalen allemaal leidt!