Badpakstories

Deze zomer ga ik maar naar Weert Beach denk ik. Een aantal jaar geleden wilde men het Blauwe Meertje in de markt zetten als Weert Beach. Ik vond die term toch wat groots voor zo’n bescheiden meertje in een middelgroot stadje.Weert Beach dat klinkt als Malibu aan de Zuid-Willemsvaart of Palm Beach in Weird City.

Eigenlijk ben ik wel blij dat het Blauwe Meertje geen Weert Beach is geworden en dus geen massatoerisme opwekt. Dan kan ik tenminste deze zomer in relatieve veiligheid in mijn badpak verschijnen. Ik heb namelijk nogal een dramatisch verleden met badkleding. Vandaag kom ik er eerlijk voor uit. Ik heb altijd moeite gehad met het ontbloten van bepaalde lichaamsdelen. In 1996 heb ik er zelfs een cabaret-act omheen gebouwd. Nu ben ik er klaar voor de badpakstories ook aan het papier toe te vertrouwen. Vroeger kon ik met 30 graden hitte in een lange spijkerbroek rondlopen. Ik schaamde me voor mijn Engels witte benen. Kijk, in de 19e eeuw was het een teken van standing als je met witte benen ten tonele verscheen, nu is het een schande. Ik ben gewoon een eeuw te laat geboren.

fashionable

Maar als ik me in een badpak ging hijsen, dan gebeurden er pas echt beschamende dingen. Op een dag durfde ik het aan: ik zou zonder T-shirt aan in het zwembad verschijnen. Een probleempje: er waren geen kleedhokjes dus we moesten ons buiten omkleden. Ik huurde een team van assistentes in die een gigantisch badlaken om me heen hielden. Toen was het tijd voor de onthulling. Er klonk een roffel. Een van mijn assistentes kondigde plechtig aan: ‘Hier is ze dan. Onze enige echte Miss Weert in badpak!!!’ Met een grootst gebaar trokken mijn assistentes het badlaken weg. Parmantig ging ik staan met een voetje naar voren, een hand in m’n zij, ik liet even m’n hand door m’n haar gaan: ‘Daan, je haar danst!’, dacht ik. Ik kon zo meedoen aan de miss verkiezingen, dacht ik erachteraan. Ik verwachtte luid gejuich, maar in werkelijkheid viel iedereen stil. Ze staarden me aan met grote ogen. ‘Eh… Daan… Je tiet,’ durfde iemand te zeggen. Ja hoor, aan de rechterkant van mijn badpak stak een van mijn secundaire geslachtskenmerken triomfantelijk buitenboord.

Scheren

Maar dat is nog niet alles. Na een jaar durfde ik het weer aan om in het openbaar in badpak te verschijnen. Ik had hard geoefend voor de spiegel. Mij zou niets overkomen! Alles geschoren en gewassen. Ik was er klaar voor! Dit keer waren er wel kleedhokjes. Met mijn handdoek over mijn schouder verliet ik het hokje en liep over de catwalk naar mijn vriendinnen die op het grasveld lagen. Zo relaxed mogelijk ging ik zitten. Weer die blikken. ‘Daan…ehm...je bent een strook beenhaar vergeten te scheren…’ Een brede zwarte streep liep van mijn voet tot mijn knie. Dat kon er ook nog wel bij!

Madammeke

De laatste keer dat ik in badkleding verscheen, gaf me de genadeklap. Ik ging met mijn nichtjes zwemmen in het subtropisch zwemparadijs in Peer, België. Ik had alles gecheckt: tieten binnenboord, benen onthaard, het badpak zat goed. Ik sprong vol vertrouwen het zwembad in. Na een paar minuten kwam de badjuf op me af: ‘Allez madammeke ge verandert mijn zwembad in de rode zee!’ Rode zee? Ik wist niet waar ze op doelde. ‘Allez, ge hebt last van uw regels zeker! Kom er eens uit.’ Regels? Ik hield me toch zeker netjes aan alle regels? Later kwam ik erachter dat ‘regels’ in België iets te maken hebben met het maandelijks vrouwenprobleem. Vanaf die dag besloot ik NOOIT meer een badpak aan te trekken. Maar nu is er een oplossing: Ik heb een boerkini gekocht! Volledig bedekkend badpak voor moslima’s en voor mij natuurlijk. Er zit zelfs een hoofddoek bij. Wat een uitvinding! Jullie kunnen me deze zomer allemaal veilig komen bewonderen op Weert Beach! Ik ben nog een betere attractie dan de dame met de vier borsten.