De wereld is een gesticht!

Ik ga eens wat vaker op stap als mijn nieuwe alter-ego Caroline van der Plas. Ik heb significant meer succes als ik haar ben! Dat weet ik omdat ik met carnaval in het openbaar verscheen als het boegbeeld van de Boer Burger Beweging (BBB). In deze hoedanigheid had ik werkelijk overal sjans aan de ‘boks’ (sjans aan m’n broek), wanneer ik een café binnenliep werd er regelmatig het lied Sweet Caroline aangeheven en ook verbasterden mensen de tekst van de carnavalskraker ‘In de kantine doa werktj Jaqueline’ al gauw tot ‘In de kantine doa werktj Caro-LIEN-E’.

Stemadvies

Zelden heb ik mij zo geliefd gevoeld. Zo onderdeel van een groter geheel. Terwijl ik eigenlijk geen groepsmens ben. Ik heb aan alle Caroline-details gedacht: een BBB-groen jasje met de bijbehorende groene nagellak en de beroemde groene parelketting om mijn nek. Ik heb heel wat mensen – met mijn groene nagels - op slinkse wijze een Groen Links stemadvies ingefluisterd, waarbij ik hypnotiserend voor hun ogen zwaaide met die nagels - dat mag toch zeker met carnaval? Iedereen greep ook onmiddellijk naar die hand om de nagellak te checken: ‘JAAAAAHAAA ze zijn groen. Ik ben bijna geloofwaardiger dan de echte Caroline!

Wellicht kan Caroline mij tijdens de volgende verkiezingen inhuren als haar stand in. Verkiezingstijd is immers zwaar voor politici en je moet overal tegelijk zijn. Hoe fijn is het dan als je een soort hulpsinterklaas hebt die overal is, waar jij niet bent? En die mensen dan stiekem een Groen Links stemadvies meegeeft?... De verkiezingsuitslag manipuleren, dat doen de Russen toch ook?

Experiment carnaval

Mijn Caroline-avontuur was onderdeel van een experiment. Ik ben namelijk nooit een echte vastelaovendj-vierder geweest, misschien komt het omdat ik het carnavals-gen niet met de paplepel ingegoten kreeg. Bij ons thuis werd vastelaovendj nooit echt gevierd, wel kermis uiteraard, want pap was kermismeester. Ik vond het best grappig, al die mensen in die pekskes, maar gek genoeg kon ik mij nooit helemaal overgeven aan het gedruis. Hoewel ik het wel heel leuk vond om me te verkleden en op een podium te verschijnen. Het is toch een kwestie van overgave, vastelaovendj vieren, daar ben ik achter gekomen. En misschien vond ik het vooral altijd moeilijk om mij in grote groepen mensen te begeven. Ik was het schaap dat regelmatig een beetje van de kudde afdwaalde. Een sociale individualist. Dat heb ik van mijn vader. Mijn vader kan ook nooit opgaan in grote groepen, laat staan in zulks volksgedruis.

Groepsziel

En dan nog iets: de groepsziel heeft twee kanten. De groepsziel kan heel mooi en ontroerend zijn, dat gevoel van samen staan we sterk, het gevoel van grote verbondenheid met de rest van de wereld. Maar diezelfde groepsziel kan ook angstaanjagende demonische vormen aannemen, zoals in het Duitsland van de tweede wereldoorlog. De groep kan zowel liefdevol zijn, we’re all in this together, maar kan tegelijk enorm wreed zijn. Vandaar misschien mijn lichte wantrouwen ten opzichte van groepen. Toch sta ik stiekem altijd met tranen in de ogen te kijken als ik een vol stadion You never walk alooooooone hoor zingen. Dan voel ik de verbondenheid en de connectie met mensen in alle soorten en maten. ‘Heb ik het dan toch in me?’, peins ik.

Driedaagse vastelaovendj-kuur

Heel veel mensen om me heen vinden vastelaovendj een van de hoogtepunten van het jaar. Tijd om toch eens te bekijken of het ook iets voor mij kon zijn. Wat nou als ik me eens echt open probeer te stellen? Ik sprak met vrienden af dat ik drie dagen mee zou gaan. En ik heb een enorm transformatieproces doorgemaakt in die ‘drie’ dagen die uiteindelijk zelfs vijf dagen werden.

Limburgse volksziel

Eindelijk… eindelijk begrijp ik op 43-jarige leeftijd echt de Limburgse volksziel. De charme van het samenzijn in een groot verband. Ik ben met Beppie Kraft in d’n hieemel geweest. Ik heb symbolisch boursin in m’n haar gesmeerd en dat was heerlijk. Ik ben mensen in de armen gevallen, heb prachtige levensliederen aangeheven, heb heel wat scheele zijver verkocht maar ook hele ernstige en diepzinnige gesprekken gevoerd aan de bar. Toen er even niemand met me praatte heb ik zelfs voor de gein demonstratief een boek ‘gelezen’ midden in café De Tramhalt. Daar kijkt werkelijk niemand van op met vastelaovendj.

Ironisch commentaar

Aan de bar bij café de Tramhalt bedacht ik een paar weken van tevoren samen met vrienden dat ik als politica wilde gaan.’ ‘Het moet wel geen graatmager scharminkel zijn, dat is niet geloofwaardig’, zei ik. Toen kwamen we al gauw op Caroline natuurlijk! Een beetje sceptisch ga ik de eerste avond op stap. Zou de gehoopte transformatie in mij zich voltrekken of niet? Na drie biertjes begin ik ‘zogenaamd’ te hossen. Eens proberen: Gewoon gekke danspasjes doen 1,2,3… links, rechts, links. Vreselijk? In eerste instantie komt er een ironische commentaarstem in mijn achterhoofd op: ‘Danielle denkt dat ze grappig is. Ze doet een gek dansje…’ Ik moet hierom grinniken. Na nog een paar biertjes ga ik de kelder in: de Zig Zag - en daar heb ik tot 3 uur ’s nachts hele diepzinnige gesprekken gevoerd met verschillende mensen. En dat terwijl iedereen in een gek pakje loopt. Kan dat ook al?...

Nieuws uit het Witte Huis

Ik had me toch wel vermaakt, maar nog steeds was er geen werkelijke overgave. De tweede dag, de tweede kans. Voordat ik de stad in ga, ben ik bij mijn ouders. Pap zit te kijken naar het televisiespektakel waarin Zelensky en Trump voor het oog van de hele wereld ruzie krijgen over de Oekraïne-oorlog. ‘Het is ook allemaal entertainment tegenwoordig, zelfs het oplossen van een oorlog’, denk ik. Ik maak me – net als andere mensen - wel eens zorgen over waar het heen gaat met de wereld. Met de grote verdeeldheid onder de mensheid.

Een vriendin van me maakt zich zeer grote zorgen over wat zij noemt het ‘oprukkend fascisme’. Klinkt eng… Maar soms lijkt dat zogenaamde 'fascisme' vooral een beetje een absurde parodie op het echte fascisme, met die wereldleiders met dat ietwat overdreven ‘arische’ geblondeerde haar, peins ik. Misschien wordt die soep toch lang niet zo heet gegeten als die vriendin denkt… sus ik mezelf. Ik kijk even naar buiten en ik zie toch echt in de verste verte geen soldaten marcheren op marsmuziek. De wereld ziet er erg vredig uit.

Gesticht

Ondertussen heeft pap genoeg van het spektakel in het Witte Huis. Hij zet hoofdschuddend de Tv uit en zegt: ‘De wereld is een gesticht…’ Pap bezigt deze uitspraak regelmatig en ze staat in mijn top 3 van zijn mooiste uitspraken. Want meestal heeft hij helemaal gelijk. Zo ook vanavond. Een beetje treurig stap ik weer in m’n Caroline pak en begeef me met een vriendin in het gedruis. En dan na 10 minuten in de Tramhalt… komt er onaangekondigd een klik in m'n hoofd. Er klinkt een Maastrichts liedje met een mooie melodie, het gaat over het tranendal dat ‘leven’ heet, maar de hoofdpersoon houdt ondanks alles zielsveel van het leven. En dan sla ik prompt een arm om twee vriendinnen heen terwijl we elkaar toezingen: ‘Dich wetst Ich haaaw van t leeeeaaaave (vertaling: ‘ja, het leven is kut, maar ja je weet, ik hou WEL van het leeeeeven!)’. Ja, de wereld is een gesticht, maar wat houden we ervan!

Rondjes draaien

‘Ja pap’, gaat mijn innerlijke stem door, ‘de wereld is absoluut een gesticht, maar dat vieren we juist met carnaval! Iedereen erkent het met deej daag: de wereld is werkelijk één groot gesticht. Dan lopen we naar Café Du Commerce. Daar draaien ze een liedje waarin iedereen telkens een rondje om zijn eigen as draait. Opeens begin ik vol overgave ook rondjes om m’n as te draaien, door de hele kroeg. De ironische commentaarstem in mijn hoofd zegt plots weer: 'Ja pap, de wereld is een gesticht, maar laten we nu gewoon even lekker een rondje draaien. Verstand helemaal op 0. Gewoon even lekker... een rondje. Alleen maar een rondje. En dan nog zo'n rondje en NOG eentje!'

Dit wordt steeds leuker!

En dan geschiedt er wederom een klein wonder. Na 75 rondjes ben ik even helemaal genezen van mijn licht melancholieke bui, mijn angst over waar het heen gaat met de wereld. Zeer helend, dat ongecontroleerde rondjes draaien. Het is werkelijk een vorm van therapie! Ik kan het iedereen warm aanbevelen. En dan komt er later op de avond een volgende klik: Beppie Kraft schalt uit de luidsprekers en zij brengt me even daadwerkelijk met alle anderen om me heen In d’n hieeemel, in de zevende hemel nog wel. De ironische stem in mijn achterhoofd wordt even stil en ik heb me weer een beetje meer overgegeven aan de groepsziel, de positieve warme en liefdevolle variant dan…

Kosteloos op stap

De volgende dag gaat Caroline helemaal uit haar plaat – ze heeft nu echt de smaak te pakken - en ze gaat een dag lang op stap zonder een cent uit te geven. Hoe? Let op: hier kun je iets van opsteken. In het huis van een vriendin vindt Caroline centjes… Heel VEEL centjes, dat wil zeggen, een enorm pak nepbankbiljetten. Ik stop dat hele pak geld los in m’n handtas en ga weer naar de Tramhalt. Wat een heerlijk gevoel om een tas vol centjes te hebben.

Tip voor kosteloos stappen

Als iedereen goed beschonken is, neem ik met een groots gebaar 500 euro uit mijn tas en zwaai daarmee naar iemand uit mijn vriendenkring: ‘Hier heb je 500 euro, koop er maar iets moois van. Dan praten we nergens meer over!' De jongen kijkt me een beetje glazig aan (want een paar glaasjes te veel) en vraagt me: ‘Danielle, wil jij misschien iets van me drinken?’ Even later komt er iemand anders naast me staan, ook enigszins beschonken. Ik pak 100 euro uit m’n tas en wil die aan haar geven. In alle ernst zegt ze: ‘Daan, doe niet zo gek, ik betaal wel joh!’ Zelfs mensen die mij normaal niet snel trakteren hebben mij ontzettend in de watten gelegd deze avond. Doe allemaal vooral je voordeel met mijn tip voor kosteloos stappen!

Stikstof

Naarmate die avond vordert merk ik dat je wel naar huis moet gaan op het hoogtepunt. Rond een uur of 12 beginnen er mensen van zattigheid recht achterover op de grond te kukelen en er is iemand die een bloemenperk bewatert met zijn ‘leiding’ die hij even ‘in eigen hand’ heeft genomen. Ook beginnen mensen alles te laten lopen. De scheten vliegen me om de oren in café de Soos. De Caroline in mij zegt op dat moment tegen een vriendin: ‘Bah, het stikstofgehalte in de lucht is hier wel erg hoog! Misschien moet ik toch een andere richting in slaan met dat stikstofbeleid…’

‘Grab 'em by the pussy’

Iets verderop staat iemand compleet uit zijn dak te gaan in een Donald Trump pak. Naast hem staat zijn vazal Elon Musk. Ze hebben een bord bij zich waarop staat 'Grab 'em by the pussy’ en een tweede bord waarop staat ‘America First, Weert second!’

Tsja, peins ik. Trump en Musk zijn op een bepaalde manier wel de twee aller-gekste typetjes uit het gesticht des levens. Trump, de machtigste man ter wereld, van wie de beroemdste one liner is ‘Grab em by the pussy’, dat is toch eigenlijk ook gewoon absurdistisch theater en dan de rijkste man ter wereld die staat te zwaaien met een kettingzaag. Hij zet heel veel ambtenaren op straat. Maar laten we wel wezen: ‘we weten allemaal dat ambtenaren wereldwijd geen flikker uitvoeren’, grap ik tegen mezelf. Na een paar biertjes en - in un gek pekske - ga je het allemaal hartstikke zonnig inzien. Ze hebben in elk geval gevoel voor entertainment in Amerika, hik ik. Het land waar immers het grote entertainment ooit geboren is.

Staatstelevisie

‘Tot zover dit verslag uit het vredevolle gesticht des levens, morgen terug naar de realiteit, op internet en op Tv, met botsende groepen, tegengestelde meningen en beschavingen in verval’, zegt de Ferry Mingelen in mij op de laatste carnavalsavond. Ondanks de spanningen op het wereldtoneel heb ik de tijd van mijn leven gehad met deej daag. Ik heb hier in Weert de positieve zijde van de groepsziel leren kennen, de verbroedering, het samenzijn. De verbroedering van linkse en rechtse mensen. Het kan toch prima? Al weet ik niet wat de negatieve kant van die groepsziel, de wereld in de toekomst nog gaat brengen. Hier in Weert was het in elk geval goed toeven. Even heb ik al mijn zorgen over de wereld geparkeerd. Morgen weer terug naar de studio in Hilversum, met Eva Jinek op de ‘staatstelevisie’, zoals men de Publieke Omroep ter rechterzijde van het politieke spectrum noemt. Vind ik een grappige term.

Thuis zet ik Lee Towers op, want ik wil dus nog heel even nagenieten van die mooie kant van de groepsziel. Ik droom nog eens lekker naïef verder van de vereniging der volkeren. Want wat er ook gebeurt:

‘When you walk through a storm/ keep your head up high and don’t be afraid of the dark /At the end…. of the storm… there’s a gooooooolden sky!!! And a sweet silver song of the lark.’

Walk on, walk on, with hope in your heart, and you’ll never walk aloooooone!’

Of die soep uit Amerika nu wel of niet heet gegeten wordt. Als die derde wereldoorlog komt waarmee Zelensky volgens Trump speelt (Quote: you’re gambling with world war three!):

mag ik dan bij jou? Want:

We’re all-in this together!

[ Opbeurend naschrift: We zijn veel verschillende individuen, maar we zijn samen 1 mensheid. In een wereld waarin mensen elkaar niet meer lijken te verstaan: uiteindelijk is het toch echt all for one and one for all. Enne, ik heb geconstateerd dat de tegenstellingen vooral in het universum van televisie en op internet naar boven komen. Vooral internet is een open riool.

Waarom verdrinkt iedereen in de eigen politieke bubbel en hoor ik nergens een verenigend geluid? Alles heeft twee kanten. In deze duale wereld kunnen links en rechts echter niet zonder elkaar bestaan. Dit is een wereld waarin tegenstellingen regeren, maar uiteindelijk moeten we samen de tegenstellingen verenigen in een hogere orde. De ECHTE nieuwe wereldorde?

Tip van de week: Dus doe eens af en een helende reality check en geniet met volle teugen in de vredige buitenwereld, waar de vogels altijd fluiten en waar mensen elkaar vaak nog accepteren zoals ze zijn! Internet is hyperrealiteit: waar pure waanzin regeert, de echte wereld is realiteit. Tot zover de politieke duiding van vandaag.]