top of page
daniellestals

Chinezen met culinair recensent



(Uit 2014) Afgelopen zaterdagavond besluit ik mij eens voor te doen als culinair recensent. Ik trek een onberispelijke, witte blouse aan, met daaroverheen een gloednieuw ribfluwelen salonjasje. Even goed borstelen. Ik ben er klaar voor: op naar ons restaurant Azië in de Stationsstraat.


Stokjes of geen stokjes?

Arm in arm met mijn moeder loop ik onder de sterrenhemel door de stormachtige avond in. Verdorie, nu had ik nog zo’n zorg besteed aan mijn kapsel, maar na een halve minuut zit het weer als ware het een week niet gekamd. Ik vraag me af of ze me nog wel serieus zullen nemen als recensent…

We vragen of er nog een plekje vrij is in het restaurantgedeelte. De vriendelijke ober brengt ons naar een plekje achteraan, in het midden. Op ons tafeltje liggen keurig borden en bestek. Als ik om me heen kijk zie ik dat op veel tafeltjes om ons heen naast bestek ook eetstokjes liggen. Ik vraag me af of de bediening hier misschien aanvoelt of gasten wel of niet een talent voor stokjes hebben.



Interieur: modern en sfeervol

Terwijl ik de menukaart afspeur, laat ik mijn blik eens rondgaan door het restaurant. Het is modern maar sfeervol. Sjiek maar niet hoogdrempelig. Prachtige lampen boven de tafels, brons-achtig, met vanbinnen een gouden schijn. Achter me een grote houten wand waarin vlechtmotieven gekerfd zijn. Tegenover me een donkere wand waar een 14-regelige tekst in goudkleurige Chinese karakters op staat. Dit wekt nieuwsgierigheid, want er staat geen vertaling bij. Het heeft iets mysterieus.

Terwijl ik opzichtig de menu-kaart probeer te fotograferen (ik word graag opgemerkt als ‘recensent’) komt de ober de bestelling opnemen. Ik neem lamskoteletjes en gefrituurde gamba’s, mijn moeder een loempia. En we nemen er rode wijn bij. De ober ziet me klungelen met m’n smartphone en merkt beleefd op: ‘Eh mevrouw, onze menukaart staat ook op onze website.’ O jee, al mij eerste flater als recensent. Maar vooruit, ze weten nu wat ik ‘moet voorstellen’.


Chinezen zonder clichés

Terwijl we wachten, bespreken we het nieuwe Azië. Dit restaurant Azië onttrekt zich aan alle clichés die we kennen rond De Chinees. Niks geen kleurrijke schilderijen met Chinese poppetjes zonder schaduwen, niks geen tonnetje ronde boeddha op de vensterbank die zich voldaan over de buik strijkt, niks geen lampionnen in de lucht. Dit restaurant, ontdaan van alle overvloed in andere Chinese restaurants heeft iets extra’s. Dit is geen plek waar je alleen maar even gaat ‘Chinezen’. De conclusie is, Azië overtreft alle stereotypen: hier spreekt men van rijst in plaats van ‘lijst’, en niemand vraagt of je ‘sambal bij’ wilt.


Ondertussen komt de ober, die ons met steeds meer egards behandelt, het eten uitserveren. Ik bedank hem vriendelijk, en hij knikt met een ietwat verbaasde blik in zijn ogen. Mijn moeder grinnikt: ‘Eh… Daan je lippen zijn blauw…van de wijn.’ Die ober raakt nu vast van de leg: wat is dit voor een recensent?! De gamba’s zijn heerlijk. De lamskoteletjes ook. Om er een Chinese touch aan te geven zitten ze op stokjes.



Hoge heren en blonde dames

Ik kijk nog eens rond. Er zitten hier gasten uit alle gelederen van de bevolking. Een Happy-single oma geniet in haar eentje. Mannen in maatpak zitten naast families met kleine kinderen. Twee snobistische dames hebben het over het ‘bamboe-extract’ in de muur. Oh, ik dacht dat het gewoon ‘hout’ was? Ook zijn er mensen met allerhande IQ’s. Een rondborstig blond meisje kijkt naar de lange Chinese tekst op de wand: ‘Wat zou daar staan?’ Dan: ‘Ik denk dat er ‘Welkom’ staat!’


Even toiletteren

En dan, nog een hoogtepunt, ik ga het toilet uittesten. Ook hier geen clichés. Niks geen tingeltangelmuziek, maar serene rust. Op de deuren is een kamerbrede afbeelding van een rijstveld te zien. In de muren zitten schelpjes verwerkt. Zelden zo’n mooi, ruim en schoon toilet gezien. Hier zou ik een eeuwenlange boodschap kunnen doen.

Toch maar terug aan tafel. We besluiten de rekening te vragen. De ober ruimt af. Mijn onberispelijke blouse is inmiddels berispelijk geworden, zie ik. Op de plek van de recensent liggen kruimels gamba en overblijfselen saus, ach het zijn in elk geval stille getuigen van een avond genieten. Dat kun je niet na elk recensentenbezoek zeggen.



Comments


bottom of page