De openbaring van mijn jeugdtrauma

De oorzaak van mijn trauma ligt rond mijn achtste levensjaar. Het is een regenachtige zondagmiddag in 1990. Omringd door 50 krioelende kinderen sta ik aan de start van de IJzerenman bosloop. Misschien word ik later topsporter, denk ik nog. Met stijve armpjes langs mijn zij spring ik mijn lichaam warm. Nog even kijk ik naar mijn nieuwe sportschoenen. Rood met witte, van Van Haren. Ze brengen vast geluk. Het startschot klinkt. Ik leg de eerste meters af en raak al snel buiten adem. Links en rechts word ik ingehaald door snellere kinderen. Dit is het dus… Survival of the fittest in kinderland. ‘Kom op! Je kunt het!’, roep ik mezelf toe. Onmiddellijk wordt mijn ijdele hoop neergesabeld: want o neeeee daar komt ze, het sloomste en dikste meisje van de klas. ‘Splash’ spat de modder tegen mijn onderbeen als ze me inhaalt.

Nelly Cooman En dan gebeurt het. Als ik mijn pas wil versnellen om toch nog eerder te finishen dan het sloomste meisje, blijft mijn rechterschoen diep in de modder steken. Daar sta ik. Bewegingloos. De regen gutst langs mijn hoofd. Ik krijg de schoen met geen mogelijkheid los. Bevroren staan mijn voeten in – het moet gezegd - een werkelijk topatletische renstand. Ik zie eruit als een ware hardlooplegende vereeuwigd in Madame Tussaud, niet in was maar in modder gegoten. Ook de aller-sloomste kinderen sjokken me voorbij, zonder acht op mij te slaan. Daar komt de allerlaatste. En dan…stilte. Tien minuten sta ik vragend om me heen te kijken. Dan hoor ik het geratel van een fiets. Een vriendelijke mevrouw stopt, wrikt de schoen los en brengt me naar de finish waar enkel nog mijn ouders staan te wachten. Beiden doorweekt. ‘Och Daan…’, brengt mijn moeder nog uit.

Frenske Adriaans Die dag besloot ik nooit meer schoenen bij Van Haren te kopen. Tevens besloot ik – realistisch als ik was - dat een sportcarrière niet aan mij besteed was. Ik zou nu eenmaal altijd de sloomste van het stel blijven. Heel wat carrières waren niet voor me weggelegd: die van topmodel of actrice, die van kapster of stewardess, die van befaamde wiskundige of natuurkundige. Maar in één ding was ik goed. Ik was goed in taal. Op een dag wist ik het: ik zou een van de betere schrijvers van Weert worden! Ik had inmiddels geleerd de lat niet te hoog te leggen. Maar ik beloofde mezelf 1 ding: ik zou net zo goed worden als Frenske Adriaans! Ut knipuigske. Ooit zou ik uitblinken. Onoverwinnelijke tijden zouden aanbreken. Ik moedigde mezelf aan met zinsnedes van nobelprijswinnaar Bob Dylan:

The line it is drawn, the curse it is cast The slow one now will later be fast! As the present now, will later be past The order is rapidly fading (…) And the loser now will be later the win. For the times they are a-changing!

80 Peuken per dag Als je een geloofwaardig schrijver wilt worden, dien je natuurlijk wel de levensstijl van een echte schrijver te adopteren. Het is iedere dag hard trainen. Dat weet elke aspirant auteur. Jean-Paul Sartre rookte 60 sigaretten per dag in een Parijs café waar hij zijn notitieblok volkriebelde met diepzinnige zinnen die de meeste mensen niet begrepen. Herman Brusselmans haalde in zijn jonge jaren met gemak de 80 peuken per dag. ‘Ik heb een talent voor roken’, mompelde hij eens in een interview terwijl hij nonchalant een trekje nam van de nummer 65 van de dag. Survival of the fittest is het, ook in schrijversland. Jaren heb ik hartstochtelijk gerookt. Ik was ervan overtuigd dat ik al mijn inspiratie uit de sigaretten zoog. Maar alleen roken was natuurlijk niet voldoende om een van de betere schrijvers van Weert te worden.

Drankjes Er moest ook gedronken worden! Ernest Hemingway stond erom bekend dat hij elke ochtend aan het ontbijt 3 witte Martini’s achteroversloeg. En ik herinner mij nog goed de aflevering van De Wereld Draait Door waarin Connie Palmen te gast was. Het drankorgel pur sang besprak die avond het boek Het uitstapje naar Echo Spring – Waarom Schrijvers Drinken. ‘GGGGGGGGewelllldig boek! Heeellllll herkennnbaar!’, sprak Connie met haar Limburgse accent en met driedubbele tong. ‘Connie, drink je zelf nog?....’ vroeg Matthijs van Nieuwkerk voorzichtig. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Wel Neeeeeee, alleeeeen in de weekends!’, sprak ze deze dinsdagavond terwijl ze bijna van haar stoel kukelde. Dat dus.

Gezonde schrijver Nu ben ik altijd een zeer gematigd drinker geweest voor schrijversbegrippen. Maar jaren verkeerde ik toch in de veronderstelling dat een paar glaasjes me verder zouden brengen. Schrijven is immers lijden. In een periode waarin het niet zo goed met me ging, las ik echter het boek ‘Waarover ik praat als ik over hardlopen praat’ van Haruki Murakami. Het zette mijn wereldbeeld op zijn kop. Een schrijver die het hardlopen en een gezonde levensstijl bezingt in een boek. Lichamelijk lijden in plaats van geestelijk lijden. Hoeveel kracht en doorzettingsvermogen het lopen van marathons hem biedt. Hoe het ervoor zorgt dat hij de ene na de andere bestseller schrijft. Dat wilde ik ook! Dus ik startte met hardlopen. Samen met zuster Gemmie uit de kliniek, waar ik toen een tijdje woonde. 1.50 meter was zuster Gemmie, 58 jaar oud, ze rookte 25 sigaretten per dag. Ze liep me er finaal uit. Eerst stoppen met roken, dacht ik terwijl ik uitpufte. Dat was negen jaar geleden.

Start to run Het is geschied! Inmiddels ben ik twee jaar geleden gestopt met roken en bij dat stoppen kreeg ik 14 extra kilo’s Danielle cadeau. ‘Er moet iets gebeuren’, dacht ik onlangs toen ik voor de spiegel stond. Ik ben nu op dieet. Ook maakte ik een afspraak met de beweegmakelaar. Ik zei dat ik mee wilde doen aan Start to Run. Ik had nog steeds het boek van Murakami in mijn achterhoofd. In zeven lessen word je een volleerd hardloper, zegt Start to Run. Oude trauma’s verschenen voor mijn geestesoog. Die bosloop die je op Het College met nul ervaring in een keer uit moest lopen. Herinner je je het nog? Of die shuttle run-test met die akelige piepjes die klonken bij elke muur die je aantikte. De coopertest, nóg traumatischer. En natuurlijk het trauma van mijn achtste levensjaar. Maar ik ga het doen! Tijd voor traumaverwerking. Ik doe mee aan de training Start to Run. Het roer moet om. Anders ga ik de lancering van mijn eerste bestseller zelf niet meemaken. Ik ga beginnen met rennen, survival of the fittest, en houd jullie op de hoogte. Binnenkort meer over mijn eerste les start to run! Zal Danielle haar trauma overwinnen?