Vandaag ga ik bij jullie te biecht. Drie maanden terug ging ik op de weegschaal staan. De schaal maakte een moeizaam krakend geluid en bezweek bijna onder mijn gewicht. Ik schrok nogal van het cijfer. “Er moet iets gebeuren…”, dacht ik. Zoals jullie wellicht opgemerkt hebben, ben ik de laatste jaren een absolute kiloknaller geworden. En het is ook nog allemaal m’n eigen schuld: ik ben namelijk het slachtoffer van karma. Vandaag biecht ik alles eerlijk op aan het universum – en aan jullie - en vraag tevens vergiffenis. In de hoop dat de kilo’s er nu spontaan vanaf vliegen natuurlijk! Eigenbelang is ook een belang….
Kampioen
Vroeger was ik nationaal kampioen fat shaming en om mij te straffen maakte het universum mij dik. Laat ik voorop stellen dat ik dikke mensen altijd geweldig heb gevonden en ook enige trots voel dat ik onderdeel mag zijn van het gilde der gezellige dikkerds. Dikke mensen zijn volgens mij significant gezelliger en grappiger en ze hebben ook een fenomenaal gevoel voor zelfspot, zoals jullie wellicht merken. Iedereen vindt ze aardig want ze zijn simpelweg geen concurrent in de eeuwige strijd om wie Holland’s Next Top Model wordt.
Winkelen in een grote-maten-winkel kan ik warm aanbevelen. Achter een enorm langgerekte balie staan twee gezellige dikkerds, de één met haar hand om een XXL reep chocolade, de ander veegt net het laatste restje mayonaise van haar lippen: ‘Tsja’, zegt die ene verontschuldigend, ‘Wij moeten van onze baas helaas de hele dag eten, anders hebben we niet meer de juiste maat voor ons werk.’ Ze giert het uit en ik ook. (Waargebeurd, net als alle andere lotgevallen)
Do you think I’m fat?
Maar terug naar de biecht. Het begon allemaal op een zonnige vrijdagmiddag in Eindhoven. Het was 1996. Mijn moeder was gestopt met roken en de kilo’s vlogen eraan. “Daan, do you think I’m fat?!’, vroeg ze telkens als ze voor de spiegel stond. We liepen die bewuste dag dus in Eindhoven. Ze wees telkens op passanten. “Ben ik net zo dik als zij?”, vroeg ze dan. Even later vroeg ze alleen nog maar: ‘Zo???”. Op een bepaald moment was ik het beu en wees ik op een winkel. “Mam, dat is nu écht een winkel voor jou!”, grinnikte ik. De winkel heette VET.” “Wacht maar!”, riep mijn moeder, “Na je 37e gaan alle vetcellen die jij nu aanmaakt hard aan het werk. Het wreekt zich nog dat jij drie dagen per week in de friettent of de pizzeria zit! Moddervet zul je zijn!” Nimmer had ik durven vermoeden dat de profetie van mijn moeder uit zou komen. En dat ik ook op een dag eind 2017 zou stoppen met roken, net als zij. Je begrijpt wel wat er toen gebeurde.
Vet uit een vorig leven
Toch werd ik ook in de magere jaren al telkens aangetrokken door woorden die iets met dik-zijn te maken hadden. Een favoriete scene uit Absolutely Fabulous: Eddie ligt in een zwembad en bezweert haar vetrollen met een mantra: “This is not my fat, it has followed me from another existence, it is not the fat of now…” Deze mantra herhaalde ik regelmatig toen ik nog maatje 36 had. En misschien, vraag ik me nu af, stammen mijn huidige kilo’s ook nog deels uit een vorig leven? Karma van eeuwen terug. Wie zal het zeggen. En wat staat me dan nog te wachten?
What’s eating Gilbert Grape?
Maar de fat shaming ging door. In 2016 zat ik gedachteloos te scrollen tussen de foto’s in mijn telefoon. Op een bepaald moment kwam ik een foto van mezelf tegen in lachspiegeleffect. Ik zag er vervormd uit, als iemand die 300 kilo weegt, met vijf onderkinnen. Ik schoot in de lach, in die tijd had ik nog steeds die maat 36. Ik besloot de foto onmiddellijk op facebook te delen met een lollig tekstje waarin ik aankondigde dat ik binnenkort mee ging doen aan het programma Obese. Hier heb ik oprecht verschrikkelijke spijt van. Ik moest toen ik de foto zag denken aan de moeder uit de film ‘What’s Eating Gilbert Grape?’ Ken je die? De moeder weegt een slordige 450 kilo, is bedlegerig en als ze ergens heen gaat, moet ze het huis uit getakeld worden. Vorige week werd ik bevangen door angst. Wat als ik voor straf net zo dik zou worden als die vrouw?! Ik besloot haar nog eens op te zoeken. Ik tikte in google in: ‘What’s…’ De eerste suggestie die google gaf toen ik ‘what’s’ intikte was: ‘What’s… Eating Gilbert Grape?’ De schrik sloeg me om het hart. Zat google nu ook al in het complot? Bovendien leek die vrouw ineens een stuk dunner dan een paar jaar terug!
Na lang zoeken in mijn geheugen vond ik nóg een daad van fat shaming, al toen ik 11 was. Ik deed juffrouw Engelen na tijdens de schoolverlatersdagen. De juf stond bekend om haar gigantische boezem. Ze nam ook regelmatig kinderen aan de boezem en knuffelde ze dan bijna dood. Ik voerde op die avond een grote juffrouw Engelen theateract op en had dus ook een XXXL kussen onder mijn trui gestopt – ik kon er niet eens overheen kijken. Zo bezorgde ik alle klasgenoten de knuffeldood. Ook dat heeft het universum natuurlijk geregistreerd. Laatst stond ik in het pashokje bij Hunkemöller. Ik wist niet eens dat de BH-maat die ik heden heb bestond!
Pffff… Hier komt mijn biecht ten einde. Ik heb echt alles opgebiecht. Zou het universum mij willen vergeven? En jullie?... Ik laat niets aan het toeval over en ben onder begeleiding van de vitaloog, life style coach Karen Sengers van Risse Groep begonnen aan een afvalrace. Ik doe zelfs aan fitness! Maar de verleidingen in het leven zijn legio en er staat alweer een speciaal biertje naast me moet ik bekennen… Maar genieten blijft ook van belang. En al het karma is er om overwonnen te worden. Iedere maand een kilo?
Dit keer weer met een buitengewoon realistische tekening van Rim Beckers!
Comments