top of page

OSPEL: HET CENTRUM VAN MIJN KINDERKOSMOS

daniellestals

Gisteren luisterde ik naar Terry Jacks’ Seasons in the sun: ‘We had joy we had fun we had seasons in the sun’. Opeens was ik terug in het Ospel van de jaren ’80. We deden wie het hoogst kon springen. Mijn neefje, mijn nichtje en ik. We sprongen op het matras, een vast ritueel tijdens onze logeerpartijtjes. Ons springfestijn werd altijd begeleid door dit liedje: Seasons in the sun op de platenspeler. Joy en fun hadden we genoeg in die dagen in zonnige en minder zonnige seizoenen.




Ospel was het centrum van mijn kinderkosmos. Niet omdat ik er opgegroeid ben, ik woonde er slechts tot mijn vijfde, maar vanwege alle onvergetelijke logeerpartijtjes bij mijn oom en tante en hun grote gezin. Ospel was het dorpje waar nooit iets gebeurde. Juist daarom gebeurde er veel meer dan op andere plekken. Ik keek vroeger heel graag naar Zweedse films die zich afspeelden in zulke dorpjes. Daar konden kinderen hun eigen wereld scheppen. De fantasie regeerde. In Ospel was niet eens een speeltuin! Maar er waren wel: weilanden, zandbergen, kleine weggetjes, grote achtertuinen, schuren en stallen met hooibalen en mysterieuze zandpaadjes die het decor waren van een onvergetelijke jeugd. Het dorp was eigenlijk één grote avontuurlijke speeltuin voor de creatieve geest.


Ik zie het weer voor me: het leven in de verbouwde boerderij van mijn familie. Het had iets heel veiligs. ’s Ochtends zorgde mijn tante er in alle vroegte voor dat er een compleet feestontbijt op tafel stond. De geur van gebakken eieren hing in de lucht, de chocomel vloeide rijkelijk aan de dis. Op zondagochtend klonk er steevast een gregoriaans gezang vanuit de badkamer. Dat was mijn oom die zich klaarmaakte voor de mis. Dat werkte bij mij vast beter dan een wekker, want in Ospel kon ik gek genoeg wèl op tijd mijn bed uit, omdat een dag daar nooit genoeg uren had.


Ik herinner me nog ochtenden waarop we met z’n allen zaten te vernikkelen van de kou in het boodschappen-Renaultje van mijn tante dat nooit wilde starten. En lol dat we hadden! Het kostte ons een half uur om bij de supermarkt komen, die 5 minuten verderop lag. Niet alleen de ochtenden waren mooi, ook de avonden. Met z’n allen rond de vuurkorf onder de blote hemel die daar op het platteland ineens helemaal vol sterren was.


Eén zomer stond er een caravan in de achtertuin, een evenement op zich! Mijn neefje en nichtje waren er heel trots op. Mijn nichtje zei tegen iedereen die het horen wilde: ‘Vij hebben een caravan’… ‘ ‘…van’, zei mijn neefje er altijd net wat te laat achteraan. Hij viel elke keer te laat in. We namen ons elke avond voor in de 'caravan…van’ te gaan slapen, maar trippelden dan toch rond 22.30 uur het huis binnen. Wij helden waren namelijk bang voor beestjes. Later probeerden we het nog eens in een tentje, maar dan vluchtten we om 21.30 u al naar binnen. Nóg meer beestjes!


Gek genoeg drongen ook de allernieuwste technische snufjes het eerst door tot het kleine Ospel. In de caravan hadden we dan ook al in de eighties een klein draagbaar televisietje op batterijen met daaromheen het geraamte van een radio. Super geavanceerd! Daarop keken we naar die Zweedse films. En mijn oom had in die dagen iets supersonisch. Dat zag je nergens: een autotelefoon in zijn BMW!

Op een dag – we waren al vijf - gingen we met opa te voet vanuit Ospel naar Meijel en weer terug. Het leek wel een bedevaart naar Mekka, zo ver! We hadden een grote zak kersen bij ons en deden wie de pitten het verst kon spugen.


Niet lang daarna zat ik na een logeerpartij met mijn moeder in de Eend naar huis. Plotseling moest ik heel hard huilen. “Het was zo leuk in Ospel! Thuis ben ik maar alleen!”, snikte ik, “Ik heb geen broertjes of zusjes”. Mijn neefje en nichtjes waren op dat moment mijn vervangende broertje en zusjes. Toen we uit de auto stapten, tilde mijn moeder me op. Ze zei: “Daan, ik moet je iets vertellen. Ik ben in verwachting van een broertje of zusje!” Toen moest ik heel hard huilen van blijdschap. Het was een van de mooiste momenten van mijn leven. Een aantal maanden later werd mijn lieve zus geboren. In haar jeugd ging mijn zusje ook gezellig mee logeren in Ospel. En toen we ouder werden, werden wij op onze beurt de beste vriendinnen!


Er zijn dus heel wat zonnige seizoenen voorbijgegaan met cassettebandjes van de televisieserie He-man, action hero’s, spelletjes, rubik’s kubussen die niemand van ons kon oplossen, toneelspel: van vadertje en moedertje tot ons eigen detectivebureau, verstoppertje tussen de hooibalen en flesjesvoetbal. Op zo’n stevig fundament kun je prachtige levens bouwen!


Ik sluit mijn nostalgische verhaal af met de eerste zinnen van Seasons in the sun. Het is een groet aan mijn neefje, nichtjes en zusje. De kinderen met wie ik opgroeide: ‘Goodbye to you my trusted friend. Together we’ve climbed hills and trees, learned of love and ABC’s, skinned our hearts and skinned our knees. (…) We had joy we had fun we had seasons in the sun! And the hills that we climbed were just seasons out of time.’ Hoe toepasselijk bij dit verhaal. En die zinnen verstonden we niet eens toen we daar als vijfjarigen sprongen op dat matras!


NB: Mijn dierbare collega Rim Beckers Kartoon.nl maakte speciaal voor deze column de mooie illustratie: Ospel onder de romantische sterrenhemel. Hij tekende zelfs de Ospelse kerk na en een leuk detail: in de caravan staat zelfs het kleine televisietje. Dankjewel Rim!

1件のコメント


ゲスト
2021年7月01日

Wat een nostalgie en herkenbaarheid Danielle! Dank voor deze prachtige column. Groetjes Geertje

いいね!
bottom of page