Vandaag doe ik in het openbaar ‘aangifte’ van ‘Belediging van een ambtenaar in functie’. En jullie mogen daar getuige van zijn. Ik kan natuurlijk droogjes naar de politie bellen en met gevoel voor drama mijn ernstige ‘aanklacht’ indienen. Maar het is natuurlijk veel grappiger en smeuïger en misschien zelfs effectiever als ik gewoon een stukje schrijf over het diepe leed dat mij onlangs berokkend werd door ‘de jeugd van tegenwoordig’. Lees dus vooral verder. Het wordt smeuïg...
Ik schrijf deze column trouwens volledig op persoonlijke titel. Hoewel mijn lotgevallen plaatsvonden toen ik ‘in functie’ was, heeft dit verhaal geen relatie met mijn ambtenaarschap.
Vlaggen
Onlangs was ik als vooraanstaand ambtenaar belast met een zeer voorname taak. Ik mocht iedere ochtend 10 vlaggen hijsen en ze ’s avonds weer strijken (naar beneden halen) op de Nieuwe Markt. De reden? Op 17 mei was het IDAHOT, de internationale dag tegen homo- en transfobie etcetera. Voor allerlei seksuele geaardheden en genders werd er een vlag gehesen: er is de non-binaire vlag, de transgender vlag, de biseksuele vlag en zo verder. Ik ken ze na 4 keer hijsen en strijken nog niet allemaal uit mijn hoofd, hoewel ik wel overhoord werd door voorbijgangers. Jullie snappen toch dat het hijsen en strijken van vlaggen door een praktisch zwakbegaafd persoon (zie mijn vorige column) nogal hilarische toestanden kan opleveren? Maar ik zou ik niet zijn als ik geen kleine omweg zou bewandelen, zodat ik de spanning een beetje opbouw.
Op 17 mei sta ik in jaquet en half gestreken overhemd om 15.45u in de houding paraat op de Nieuwe Markt. In gezelschap van LHBTI+jongeren van Het Kwadrant en Het College, wethouder Paul Sterk, Jurella Kleinmoedig van LHBTI+ Stichting B Sassy en een trouwe collega van de gemeente.
Het officiële gedeelte gaat van start.
Psychische aandoening
Wethouder Sterk herinnert ons in zijn toespraak aan het moment - nog niet lang geleden: namelijk op 17 mei 1990 - dat homoseksualiteit pas van de lijst van psychische aandoeningen gehaald werd. Ongelooflijk als je er nu bij stilstaat. Vervolgens zegt Jurella Kleinmoedig: “Ik hoop dat continue aandacht voor diversiteit leidt tot een inclusieve gemeente Weert.” Een mooi streven! Een van de jongeren die er vandaag bij zijn, is transgender. Die vertelt een pakkend verhaal tegen Weert de Gekste.
Later op de avond vertelt mijn tante me dat er bijvoorbeeld in het kleine Ospel de laatste jaren uit alle hoeken en spellonken transgenders uit de kast komen. Nooit geweten. Klinkt grootsteeds. Het bevalt me. In mijn tijd – jaren ’90 - moest je op de middelbare school nog een eenzame worsteling doormaken met je seksualiteit of genderidentiteit. Ik weet nog hoe alleen ik me voelde toen ik zelf nog in de kast zat. Ik dacht echt dat ik een enge ziekte had. Dat alle mensen me zouden laten vallen als ik het vertelde. In veel landen is dat nog steeds zo en ook daarom hijsen we de vlaggen. Splinter Chabot heeft een geweldig herkenbaar boek geschreven over de worsteling in de kast ‘Confettiregen’.
Einde mijmering.
Ondertussen:
De vlaggen worden gehesen op 17 mei tussen 16u en 16.20u
YMCA
En dan om 21u ’s avonds ga ik de vlaggen in mijn eentje voor het eerst strijken (naar beneden halen). Ik kijk er plechtig bij. Heb ik al publiek? Van de zenuwen omtrent mijn onhandigheid vraag ik mijn moeder om even te komen kijken bij het strijken van nummer 1. Wonderwel gaat het goed. Het is veilig. Mam vertrekt weer. Ik heb goed opgelet toen andere mensen de vlaggen eerder die dag hesen, dus het gaat, helaas voor jullie, onverwacht best voorspoedig! In gedachten hoor ik trompetgeschal terwijl ik de eerste vlaggen naar beneden haal. ‘The last post’ (dodenherdenking) dringt zich op als een soort dwanggedachte. “Nee, nee, nee, nee dat mag niet in de deugsamenleving! Ik moet de gedachte verdringen met YMCA op trompet. Ook mooi.”
Een groepje jongeren kijkt naar beneden vanaf het parkeerdek. Drie jongens en een meisje. ‘Yes! Ik heb toch publiek!,’ denk ik opgetogen. “EIH!!!”, roept er eentje, “Bent u ook homoseksueel?!” Ik: “Ja in zekere zin. Nou ja, ik ben momenteel vooral een ambtenaar die de vlaggen strijkt. Dus seksueel ongedefinieerd.” “Enne… bent u zwanger?”, vraagt een andere jongen. (ik kamp dus duidelijk met overgewicht). Ik kan er wel om lachen, dus ik roep: “Ja, al elf maanden, dat zie je toch!”
Niks aan de hand. ‘Wat kan ik toch leuk met jongeren omgaan,’ complimenteer ik mezelf nog.
Varkensvlees
De volgende avond strijk ik de vlaggen wat eerder op de avond. Er gebeurt niks. Later die avond loop ik naar het huis van mijn ouders. Over de Nieuwe Markt. En dan gebeurt het: een jongen staat weer naar beneden te kijken vanaf het parkeerdek. Hij roept: “EEIII jij bent toch biseksueel?! Ik wil je naaien! Ik hou van varkensvlees!” Hoor ik dat goed?... Ik ben sprakeloos. Later bedenk ik me dat ik had moeten zeggen: “Ik voel me vereerd dat je me – ondanks dat je me afzichtelijk vindt – wilt naaien! En ook nog iemand van mijn bejaarde leeftijd. Helaas ben ik niet geïnteresseerd in opdondertjes als jij.” Maar ja, dat denk je dan achteraf…
Als ik bij mijn ouders kom, ben ik ziedend. “Wat denkt dat joch wel?!” Mijn vader, mijn eeuwige beschermer, zegt, “Dit is belediging van een ambtenaar in functie! Even googelen wat dat kost. 500 euro!!” “Gaan die naar het slachtoffer?”, vraag ik gretig.
Fat shaming
Mijn moeder: “Volgens mij ben je niet zo boos over het stuk over je seksualiteit, maar over de fat shaming”. Goede analyse. Ze mogen me qua seksualiteit alles noemen: bi, lesbo, pan etcetera. Ik vind het allemaal een compliment. Ik ga nu dus niet zeggen dat het ernstig gesteld is met de LHBTI-discriminatie in Weert. Die jongeren zagen gewoon een mooie aanleiding om eens een aardig gesprek aan te knopen. Maar die fat shaming! GDVRDMM!!!!! Is dit dan weer karma? Omdat ik voordat ik dik werd zelf nationaal kampioen fat shaming was?!
Gewichtig
Ik raas nog even uit. Dan komt mijn vader met de oplossing: “Ga jij binnenkort met een heel bataljon ‘gewichtige’ personen maar de vlag voor dikke mensen hijsen!”, grinnikt hij. Dan schiet ik ook in de lach. Yes, een vlag met een varkentje erop. Geweldig!
Ik zie mezelf al op de Nieuwe Markt staan geflankeerd door Erica Terpstra en Roseanne en Karin Bloemen (althans de versies van voor de maagverkleining) en nog meer moddervette mensen. En dan op de trompet “Big Girls you are beautiful” We roepen slogans als: “Wij houden van varkensvlees!” en “Fat is beautiful!”, terwijl we buikdansen met vetrollen.
All inclusive
De ironie van mijn vader zet me toch aan het denken. Als we 10 vlaggen hijsen voor allerlei seksuele geaardheden en genders, kunnen we ook wel een vlag hijsen voor magere mensen, mensen met 1 arm, mensen met buitenproportionele boezems, mensen met kleine inkomens, mensen die niet vroeg op kunnen staan, lilliputters, mensen die gek zijn, mensen die in complottheorieën geloven, mensen die een andere kleur hebben, mensen die zich eenzaam voelen. Dan is het eind zoek.
De volgende dag bel ik met mijn collega. “Ja”, zegt ze, “We moeten voortaan één all inclusive vlag hijsen. Voor alle mensen die zichzelf willen zijn en het niet mogen zijn omdat anderen ze als ‘anders’ zien en ze na-roepen of treiteren.” “Ja, misschien moeten we ook een vlag hijsen tegen treitergedrag van hanggroepjongeren,” breng ik in. De volgende dag vertelt een voorbijgangster me dat diezelfde jongeren haar deze week hebben uitgescholden voor ‘stoephoer’ en dat ze dozen op voorbijgangers gooiden. Schandalig. Wat doet de politie hier aan?
Maar we moeten misschien ook bekijken waarom die jongeren zich zo gedragen. Waarom worden ze hanggroepjongeren? Misschien zit er een heftig verhaal achter. Misschien hebben ze een moeilijke thuissituatie, misschien voelen ze zich als schoffie weggezet door de samenleving en willen ze gewoon gezien worden. Vragen ze aan ons de aandacht die ze nooit gekregen hebben. Ja… misschien moeten we juist een vlag hijsen VOOR hangroepjongeren op het parkeerdek van de Nieuwe Markt. Omdat we hen ook ergens kunnen begrijpen. Hyper-inclusiviteit. Dan is de cirkel rond. En dan ontstaat misschien de ideale samenleving volgens Jurella: “Continue aandacht voor diversiteit leidt tot een inclusieve gemeente Weert!” I have a dream…
Comments